Spódniczka jest zrobiona w prosty sposób który zaraz opiszę:
Dla rozmiaru 38:
Materiały i narzędzia:
Materiał we wzory o wymiarach: 90 cm x 140 cm
gumka, szer. 2, 5 lub 3 cm, dł. 75 cm
nici, szpilki
maszyna do szycia
nożyce
kreda, metr krawiecki
Wykonanie:
Z materiału wycinamy dwa kwadraty o wymiarach 53 x 53 oraz dwa prostokąty o wymiarach: 104 cm x 14 cm.
Prostokąty- wiązanie składamy wzdłuż dłuższych boków na pół prawą stroną do środka i zszywamy cm od brzegu. Wywracamy na prawo, prasujemy. Jeden koniec zawijamy na 1 cm do środka i zaszywamy bliziutko brzegu, drugi koniec może zostać otwarty. Kwadraty układamy na sobie prawą stroną do środka, ok. 5 cm od górnego brzegu pomiędzy warstwy materiału wkładamy wiązania. Zszywamy kwadraty od samej góry do dołu. Obrzucamy szwy boczne, zaprasowujemy na tył. U góry robimy tunelik na gumkę. Zawiń najpierw materiał na 0,5 lub 1 cm, to będzie zapas szwu, a potem na ok. 4 cm. Nie zaszywaj całego tuneliku, zostaw ok. 3 cm na wciągnięcie gumki. Uważaj, by podczas szycie nie zszyć wiązania, zszyj najpierw przód potem tył. Po wciągnięciu gumki zszyj gumkę i zaszyj pozostawiony wcześniej otwór. Obrzuć dolny brzeg spódnicy, zawiń pod spód na 1 cm. Przyszyj.
Voila!
Mam nadzieję, że opis jest w miarę czytelny. Pomysł jest zaczerpnięty z Szycia krok po kroku nr 1/2013. Ale wiązanie i sposób uszycia tunelu i dolnego brzegu to moja inwencja twórcza.
 |
| Zdjęcie nr 1 |
 |
| Zdjęcie nr 2 |
 |
| Zdjęcie nr 3 |
Zdjęcie nr 3 jest zrobione w pszczyńskim zamku, który miałam okazję odwiedzić po raz kolejny podczas Nocy Muzeów. Historia tego zamku jest bardzo ciekawa i bardzo lubię jego klimat.
A oto krótka lekcja historii:
Udokumentowane początki murowanego, obronnego zamku
pszczyńskiego sięgają I połowy XV wieku. W czasach Heleny Korybutówny (1424-1449) zamek
gotycki był potężną budowlą czworoboczną, składającą się z dwóch budynków z
wieżami, połączonych murami. Całość chroniły wał ziemny i fosa.
Na przełomie XV/XVI w. dobrami pszczyńskimi władali książęta
cieszyńscy. W 1517 roku Kazimierz II, książę cieszyński, dobra sprzedał
możnowładcy węgierskiemu Aleksemu Turzo, co zakończyło okres panowania Piastów
na ziemi pszczyńskiej. Utworzone zostaje Wolne Państwo Stanowe, a Pszczyna staje się jego
stolicą.
W roku 1548 państwo pszczyńskie po raz kolejny zmienia
właściciela - zostaje nim biskup wrocławski Baltazar Promnitz.
Lata panowania Promnitzów (1548-1765) to okres
przekształcania gotyckiej budowli obronnej w reprezentacyjną rezydencję
renesansową. Po 1737 roku nastąpiła przebudowa i rozbudowa zamku w
trójskrzydłowy pałac barokowy.
Zamek renesansowy, dwupiętrowy, z krużgankami, zbudowany na
planie nieregularnego czworoboku, znany jest z opisów zachowanych w książęcym
archiwum oraz widoku zachowanego na słynnej mapie Andreasa Hindenberga z 1636
roku. Z tamtej budowli zachowała się
Brama Wybrańców, zbudowana przez Consilio Miliusa w 1687 roku, a będąca
siedzibą straży zamkowej.
W burzliwe dzieje ówczesnej Europy wpisał się na trwałe
jeden z najwybitniejszych kompozytorów barokowych Georg Philipp Telemann
(1681-1767), w latach 1704-1707 nadworny kapelmistrz i organista w Pszczynie.
Dziś melomani mogą przeżyć niezapomniane chwile słuchając jego muzyki w Sali
lustrzanej Zamku Pszczyńskiego podczas organizowanych od 1979 r.
"Wieczorów u Telemanna".
Kolejni właściciele Pszczyny (w latach 1765-1846), książęta
Anhalt-Köthen-Pless, przekształcili zwierzyniec w park i wznieśli kolejne
budowle. Powstały więc: pałac Bażantarnia w Porębie (na podstawie projektu
Karla Langhansa), położony na skraju założonej w 1792 roku bażantarni oraz
klasycystyczna Ludwikówka, wzniesiona przez Wilhelma Puscha niedaleko parku
pszczyńskiego.
Po wygaśnięciu książęcej linii Anhaltów Köthen-Pless, dobra
przejął Hans Heinrich X, hrabia von Hochberg. W 1850 roku otrzymał on tytuł księcia von Pless, który od tej
pory przekazywany jest najstarszemu potomkowi.
Po Hansie Heinrichu X dobra pszczyńskie i Książ,
odziedziczył jego najstarszy syn, książę Hans Heinrich XI (1833-1907). On też
najdłużej panował na zamku (1855-1907), otrzymując w pięćdziesiątą rocznicę
tytuł diuka (Herzoga). Z nim wiąże się obecny kształt samego zamku, jak i
rozległego założenia ogrodowo-krajobrazowego sięgającego aż do zameczku
myśliwskiego Promnice pod Tychami. W tym czasie Pszczyna odwiedzana była przez
królów pruskich, niemieckich cesarzy oraz ich królewskich gości z całej Europy,
a sam Hans Heinrich XI pełnił na dworze berlińskim godność cesarskiego
Wielkiego Łowczego. Koniecznością więc stało się posiadanie rezydencji godnej
pozycji księcia.
W latach 1870-1876 dokonano przebudowy rezydencji w
Pszczynie (Chateau Pless) na podstawie projektu wybitnego architekta
francuskiego Aleksandra Hipolita Destailleura. Elewacje dwupiętrowego zamku,
założonego na planie podkowy, otrzymały kostium architektury francuskiej XVII
wieku. Od strony miasta dobudowano westybul z trzybiegową klatką schodową i
monumentalną salę jadalną (mieszczącą stół i 32 krzesła) z dwoma XIX-wiecznymi
ogromnymi lustrami o powierzchni 14 m2 każde.
Po śmierci "starego księcia" dobra pszczyńskie
przejął książę Hans Heinrich XV (1861-1938). Jego żoną była słynna z urody
Angielka, Mary Theresa Olivia Cornwallis-West, księżna von Pless, nazywana
Daisy (1873-1943). Po ślubie w Londynie przyjechała do Pszczyny i swoje
pierwsze wrażenia zapisała w pamiętniku. "Znajdowały się tu hektary
tarasów i ogrodów oraz wiele obojętnych rzeźb. Wspaniały porządek
reprezentacyjnych przestrzeni z ciężkim bogactwem luksusu, ale bez komfortu i
wygody, a nawet bez osobistej łazienki!".
W latach 1914-1917 zamek pszczyński odegrał znaczącą rolę,
będąc cesarską Główną Kwaterą i siedzibą sztabu wojsk niemieckich. To właśnie w
Pszczynie cesarz, szef sztabu gł. marszałek Paul von Hindenburg oraz szef
sztabu wsch. generał Erich von Ludendorff podejmowali decyzje wojskowe
zmieniające oblicze ówczesnej Europy.
Po plebiscycie w roku 1922 Pszczynę włączono do odrodzonego
Państwa Polskiego. W 1936 r. powstała w parku nowa nekropolia. Znajdują się tam
groby najmłodszego syna Daisy - hrabiego Bolko - i samego księcia Hansa Heinricha XV.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Pszczyny w lutym 1945 roku
w zamku umieszczono szpital, jednak sam zamek jak i jego wyposażenie, w tym
olbrzymie kryształowe lustra, ocalały.
9 maja 1946 r. otwarto dla publiczności podwoje zamku
pszczyńskiego. Początki były skromne - ekspozycja znalazła swoje miejsce
jedynie w kilku pomieszczeniach I piętra, gromadząc w nich zabytkowe przedmioty
sztuki zdobniczej, zachowane z czasów panowania rodziny Hochberg.
Należy podkreślić, że w Muzeum zachowało się około 80%
oryginalnego wyposażenia wnętrz z przełomu wieków XIX/XX. W ostatniej dekadzie
przeprowadzono XX w. prace konserwatorskie, a w oparciu o zachowaną ikonografię
i archiwalne spisy inwentarzowe przywrócono dawne funkcje oraz aranżacje wnętrz
odkrywając oryginalne kolory i złocenia.
Źródło: http://www.zamek-pszczyna.pl
Poniżej jeszcze kilka zdjęć, tym razem z mojego prywatnego archiwum.
